گفت : کسی دوستم ندارد. میدانی چقدر سخت است این که کسی دوستت نداشته باشد؟ تو برای دوست داشتن بود که جهان را ساختی. حتی تو هم بدون دوست داشتن... !
خدا هیچ نگفت.
گفت : به پاهایم نگاه کن! ببین چقدر چندش آور است. چشم ها را آزار می دهم. دنیا را کثیف می کنم. آدم هایت از من میترسند. مرا میکشند برای اینکه زشتم. زشتی جرم من است.
خدا هیچ نگفت.
گفت : این دنیا فقط مال قشنگ هاست.مال گل ها و پروانه ها‚مال قاصدک ها‚ مال من نیست.
خدا گفت : چرا مال تو هم هست.
دوست داشتن یک گل‚ دوست داشتن یک پروانه یا قاصدک کار چندان سختی نیست. اما دوست داشتن یک سوسک‚ دوست داشتن تو کاری دشوار است.
دوست داشتن کاری است آموختنی؛ و همه رنج آموختن را نمی برند.
ببخش کسی را که تو را دوست ندارد.زیرا که هنوز مؤمن نیست. زیرا که هنوز دوست داشتن را نیاموخته. او ابتدای راه است.
مؤمن دوست دارد. همه را دوست دارد.زیرا همه از من است. و من زیبایم. من زیبائیم‚ چشم های مؤمن جز زیبا نمیبینند. زشتی در چشم هاست. در این دایره هرچه که هست‚نیکوست. آن که بین آفریده های من خط کشید‚ شیطان بود. شیطان مسئول فاصله هاست.
حالا قشنگ کوچکم! نزدیکتر بیا و غمگین نباش.
قشنگ کوچک حرفی نزد و دیگر هیچگاه نیندیشید که نازیباست.
نویسنده :عرفان نظر آهاری ؛ چلچراغ
متن طولانیه نخوندم ولی:
من دوستت دارم.
متنو خوندم:
منو دوست داشته باش.
یادداشت عمیقی بود
خسته نباشی
سلام....
همونطور که گفتی دوست داشتن آموختنیه.فقط باید جرات کرد و دوست داشتن رو یاد گرفت چون فقط آدمها از چیزهایی که دارند میتونن ایثار کنن. اگه دوست داشتن رو یاد نگیریم حتی پروانه ها رو هم نمی تونیم دوست داشته باشیم
منم نووشته هاشو دوست دارم....رنج آموختن خیلی قشنگه...ارزششو داره:)...راستی بنظر من آدمهای غمگین نیستند که فقط شعر دوست دارند شاید آدمای تنها باشند ولی غمگین نه....
واییییی چقدر قشنگ بود!!
فوق العاده بود:)
سلام ...به دوست داشتن ..شعر ساخته می شود ..و به دوست نداشتن ها ..حیرانی ..شب ها همه تلخ میشود ..زندگی سرد..به دنبال اشیانه مباش که زندگی آشیانه ای است برای ما دیوانه ها ...عزیز نوشته قشنگی بود که انتخاب کردی برای نوشتن ...سری به بلاگ من بزن ..تا اگه دوست داشتی تبادل لینک یا حداقل من بهت لینک بدم
سلام...حوشحالم که براتوون کامنت میذارم....خیلی وقت بود نمی اومدمن تو وبلاگتوون....خیلی خوب ادامه دادید...به منم سر بزنید....قربانت/بامشاد
همیشه معتقد بوده ام که مهم نیست اگر همه ی عالم هم دوستت بدارند. مهم این است که تو چقدر دوست داشته باشی.چقدر عشق بورزی. چقدر محبت و علاقه -یا عقش!!- در قلبت برای دیگران داشته باشی. (اوخ !! چه رمانتیک شدم ! تا این شهاب (معمولی) نیومده که منو متهم به عاشق پیشگی کنه برم !!!)
از عرفان عملی هم چیزی بلدی؟